...เมื่่อประมาณปีพ.ศ. ๒๕๓๕ ในตอนนั้ั้นผมเล่นดนตรีอยู่ที่ "ปิกาซัส"ถนนสุขุมวิทย์...เมื่อเลิกจากงานใน

ตอนตี ๑...หลังจากได้กินอาหารรอบดึกเสร็จสรรพ ผมก็จะเดินทางไปหา ล.ป.บุดดา ถาวโร วัดกลาง

ชูศรี...เจริญสุข...แทบทุกคืน...สมัยนั้นหนทางค่อนข้างทุรกันดาร ลำบากอยู่พอควรแต่เนื่องจากมีความศรัทธา...และมุ่งมั่นที่จะเดินทางไปหาล.ป.บุดดาซึ่งเป็นที่เคารพรักของผม...

...ผมจึงเดินทางไปกราบคารวะท่านอยู่เป็นประจำ...

     มีอยู่ครั้้้งหนึ่งได้เดินทางไปเยี่ยมท่านที่สิงห์บุรีตามปกติ...ไปถึงที่วัดก็ประมาณ ตี ๔-๕ เพื่อช่วยเช็ดตัวล.ป.

บุดดา...โดยปกติล.ป.ท่านจะไม่สรงน้ำ...นอกจากเช็ดตัวเท่านั้น...ในวันนั้นผมอยู่ที่วัดจนกระทั่งถึงเวลา๑๔ น.เศษก็เข้าไปกราบลาล.ป. ได้แป้งเสกของท่่านมา ๑ กระป่อง และท่านก็เทแป้งใส่มือผมอีก...ผมก็เอาผัดหน้า

ตัวเองจนหน้าขาวว่อง...ระหว่างที่จะเดินทางกลับ...ผมก็บอกพรรคพวกที่ตามมาด้วยอีก ๔ คนว่าเดี๋ยวจะแวะหา

ล.พ.แพรที่วัดพิกุลทองซักหน่อย...ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย...

     พอมาถึงวัดพิกุลทอง ปรากฎว่าล.พ.แพรท่านไม่อยู่...พวกผมก็เลยแวะเข้าไปดูที่ห้องวัตถุมงคลของท่าน...ผมได้เช่าบูชาพระรูปหล่อเนื้อเงินไปอยู่หลายองค์...องค์ละ ๔๐๐บาท...แต่ก็ยังมีอีก ๒ องค์ที่ยังอยากได้...แต่กลัวว่าเงินจะไม่พอเติมน้ำมันรถ...แต่มือก็ยังคงกำพระ ๒ องค์นั้นอยู่ไม่ยอมวาง...พระที่ดูแลวัตถุมงคล...เห็นผมลังเลใจอยู่ท่านจึงพูดถามว่า"ทำไมโยมไม่บูชาไปอีกเล่า?"ผมก็ตอบไปว่า"วันหลังผมค่อยมาบูชาใหม่ก็ได้ครับ...เงินหมดพอดี..."พระท่านก็กล่าวว่า"ไม่เป็นไรหรอกโยม...อาตมาให้...เอาไปเลย"ผมรู้สึกดีใจและฉงนใจในเวลาเดียวกัน...กล่าวขอบคุณท่าน...

     พอเดินลงมาชั้นล่างก็เหลือบมองเห็นมีที่ให้บูชาหนังสือทำเนียบรุ่นของล.พ.แพรอยู่...จึงเดินไปดูแล้ว...หยิบมาดูเล่นเล่มหนึ่งเป็นปก ๔ สีสวยงาม...เห็นติดราคาค่าบูชาอยู่ ๑๒๐ บาท...มองอยู่อึดใจหนี่งคิดได้ว่าเงินไม่พอบูชาแน่...จึงจับหนังสือวางลงไปในที่เดิม...และจะเดินออกมา...ทันทีทันใดเด็กที่ดูแลอยู่กล่าวว่า...

"พี่ไม่ชอบหนังสือหรือครับ?"

ผมตอบว่า"ชอบซิน้อง...แต่เงินพี่หมดพอดี..."เด็กตอบว่า"พี่เอาไปเลย...ผมให้..."พร้อมกับส่งหนังสือให้...

ผมก็รู้สึกแปลกใจ...รับหนังสือไว้...แล้วก็กล่าวขอบใจเด็กไป...เดินทางกลับกรุงเทพ...

     ระหว่างเดินทางกลับ...พอไปได้ซักพักหนึ่ง...ก็ได้เห็นรถยนต์คันหน้าชนสุนัขกระเด็นไปข้างทางนอน...แน่นิ่งไม่ไหวตัว...แล้วก็ขับรถจากไปโดยไม่เหลียวแลมันเลย...ชาวคณะผมเป็นคนรักสัตว์อยู่เป็นทุนเดิม...ก็เลยจอดรถยนต์...และลงไปดูอาการ...เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง...แว๊บนึง...ผมได้คิดว่าแป้งเสกของล.ป....คงจะช่วยอะไรได้บ้าง...ไม่มากก็น้อย...จึงคว้าหยิบลงไปด้วย...

     พอไปถึงที่เกิดเหตุ...ก็เห็นสุนัขตัวนั้นนอนแน่วนิ่งไม่ขยับตัวเลยซักนิด...ผมก็เลยเอาแป้งที่หยิบลงไป...โรยไปที่ตัวมันอยู่ประมาณ๕-๑๐วินาที...และแล้วทันใดนั้น...มันก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา...แล้วค่อยๆเดินเหยาะ...เข้าไปที่ข้างทางช้าๆจนลับตาไป...ท่ามกลางความตกตะลึงของพวกเราทุกคน...

ผมจึงตระหนักได้ว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้...ล้วนเกิดขึ้นจากพลังเมตตาแป้งเสกของ...

ล.ป.บุดดา...อย่างแน่แท้...และแน่นอน...

              ...ภาพนี้ผมถ่ายกับ ล.ป.บุดดา ถาวโร ในปี ๒๕๓๕ ที่วัดกลางชูศรีเจริญสุข...