ชีวิตในวัยเด็กของผมเกิดมาเพื่อเล่นดนตรีโดยตรงอายุ๑๒ ปีมีนักดนตรีคนหนึ่งชื่อว่า"พี่อ๊อด"ได้มาส่อนผมเล่นกีต้าร์...อยู่ประมาณ ๑ เดือนแล้วแกก็ไปเล่นดนตรีที่คลับไม่มีเวลามาสอนผมอีก แต่ผมก็ถือว่าแกเป็นอาจารย์ของผมตลอดชีวิต...อย่างแน่แท้...

           ...หลังจากนั้นผมก็ฝึกด้วยตัวเองปราศจากครูบาอาจารย์ที่จะชี้แนะนำอีกต่อไป...

              ...{ พี่อ๊อด ที่ได้กล่าวถึง ได้มรณะกรรมไปแล้วเมื่อวันที่ ๖ ก.พ. ๒๕๕๕ }...

     ในตอนนั้นผมอยู่ร.ร.เซ็นต์คาเบรียล ก็มีเพื่อนนักเรียนชวนรวมวงขึ้นมาเล่นตามงานต่างๆไปเรื่อย จนเกิดความชำนาญอยู่๔-๕ปีพอจบ ม.๖ ก็ไปเล่นดนตรีที่แสมสารซึ่งเป็นแค๊มป์ฝรั่งสมัยนั้น...ผมก็เล่นมาเรื่อยๆเดิมทีเล่นกีต้าร์ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นคีย์บอร์ด สลับไปสลับมาหยุดบ้างเล่นบ้างไปเรื่อย  จนพ.ศ.๒๕๓๘  บิดาผมป่วยหนักเลยไปที่วัดบวรหาโหรให้ดูดวงคุณพ่อผม ทางโหรเขาก็รู้จักคุณพ่อผมดีบอกว่า  "ท่านอายุยืนไม่เป็นไรหรอกอยู่ถึง ๙๐ ปีกว่าแน่นอน "ผมฟังแล้วก็ดีใจอย่างมากแต่พอหลังจากนั้น บิดาผมได้รับการผ่าตัดและเสียชีวิตใน ๒วันหลังผ่าตัดทั้งๆที่แพทย์บอกว่า"ผลของการผ่าตัดเป็นที่พอใจของแพทย์" ?  หลังจากที่บิดาเสียชีวิตไป ผมก็มาครุ่นคิดว่า"จะทำอย่างไรกับชีวิตตัวเองดี"พอดีที่บ้านคุณพ่อมีหนังสือโหราศาสตร์อยู่ ๓ เล่มคือ ๑. อ.บรรเทา  ๒. อ.พลูหลวง  ๓. อ.ประทีป  "โหรทายหนู"...

   ผมก็เลยเริ่มศึกษาวิชาโหราศาสตร์ กินข้าวเย็น ๖โมงชึ้นห้องพระอ่านตำราจนถึง๑๐โมงเช้าทำอย่างนี้ทุกวันเป็นเวลา๒ปีเต็มและต่อมา ผมก็รู้สึกได้ด้วยตัวเองว่า"โหราศาสตร์เป็นศาสตร์ที่สุดยอดและลึกล้ำจริงๆ"เพราะยิ่งเรียนมากเข้ายิ่งเหมือนกับว่าเราแทบไม่รู้อะไรเลย!เข้าตำราว่า  "ยิ่งเรียนยิ่งโง่  นานไปยิ่งมึน "   กระมังครับ...คือยิ่งเรียนมากขึ้นเราจะรู้สึกว่ารู้น้อยมากขึ้นไปทุกที...

          ...ท่านผู้อ่านเอาละครับตอนนี้พอแค่นี้ก่อนมีตอนต่อไปอย่างแน่นอน...เรื่องราวพึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเองครับ...